مولانا
عبدالکبیر(فرخاری)
کانادا، ونکوور
لاله
دربهارآیین زرتشتی عیــــان آیـــــد بــــرون لاله چون چشم شفق آتش فشان آیــد بــــرون
ازشگفتن بس که لبریزاست صحن روزگــار فرش رنگین زمین از کهکشان آیــد بـــرون
کودک گل شیرمیخواهد زشبنــم صـــــــبحدم تابه پاس خاطربلـــــبل جوان آیــــد بـــرون
خسروگل چون نشیند برسریـــری خســروی همچوسوسن باربد با صدزبان آیــــد بـــرون
برمشامم بوی مشک آید زدامــــــان نســــــیم دربساط باغ اگردامنکشـــــــان آیــــد بــرون
گرچه ابراست مکمن آتش به اقلیــــم حیـــات آذرخش ازآستین ارغـــــوان آیــــد بـــــرون
دربهارمیهنم ازجنــگ و بــــاروت و تفنــگ دردرختان جای گل برگ خزان آیـــد بــرون
جنگ سالاریکه ازغارت به قارون شد رفیق هست وبودش فارغ از شرح و بیان آید برون
کلبۀ بیچارۀ دیـــــگرتــــــهی از آب و نــــان ازکنار روزنش آه وفـغـــــان آیـــــد بـــــرون
ناامیدی دروطن باشد چـــــو دود تیـــــره دل از درون سینۀ افــــتادگــــان آیــــــد بــــرون
ازتزروشاخ سرو آهنگ حسرت برملاســـت داغ ننگ ازدفتر وقت و زمان آیـــــد بــرون
سرنوشت ما اگرافــــتد بدســــــت دیـــــگران گرگ خون آشام وحشی پاسبان آیـــد بـــرون
لقمه یی نان گردهد اربــــاب زورواقـــــــتدار بی جویدن لقمه از کنج دهان آیـــــد بــــرون
ضعف ما (فرخاری) دارد ریشه دربند نفاق
موج بحر ازقطره های بیکران آیــد بـــرون
بالا
بازگشت